Fatih Sultan Mehmed, İsfendiyaroğulları üzerindeki zaferin ardından gözünü Karadeniz’deki nihai hedefine, yani Pontus İmparatorluğu’nun başkenti Trabzon’a çevirmiştir. Amacı, bölgedeki Osmanlı hâkimiyetini kesin olarak mühürlemektir. Divan-ı Hümayun’da onaylanan sefer planları, sadece coğrafi engellerle değil, aynı zamanda “Alamut’un bile ötesinde” denilen heybetli Yılanlı Kale’nin direnişiyle de mücadele etmeyi gerektiriyordu.

Sultan Mehmed, iki koldan ilerleme stratejisiyle hareket etmiştir: Karadan ilerleyen Bali Bey komutasındaki akıncılar Yılanlı Kale’ye doğru hızla ilerlerken, Bahadır Paşa komutasındaki güçlü Osmanlı donanması da Pontus surlarını denizden kuşatarak top ateşiyle sarsmıştır.

Ancak bu görkemli fetih hareketinin gölgesinde, sarayın derinliklerinde sinsi bir mücadele başlamıştır. Görünürde sadık bir müttefik olan Vlad’ın karanlık hesapları ve ihaneti, en yakın çevreye bile şüphe tohumları ekmiştir. Bu ihanetin izini süren Zeynel, kendini tehlikeli bir entrikalar ağının içinde bulurken, Kurtçu Doğan ise hem kardeşinin hem de kadim dostunun belirsiz akıbetiyle yüzleşmek zorunda kalmış, en büyük sadakat sınavıyla karşı karşıya gelmiştir. Pontus seferi ilerlerken, devletin içindeki sadakat de en çetin şekilde sınanmaktadır.