Azize’nin yegâne kalkanı, kardeşi Cemo’yu korumak adına yutmak zorunda kaldığı acı bir sessizlikti. Ancak, kalbindeki fırtına Devran’ın sırrıyla doruğa ulaştı: Yavuz’un otelinde, gizlice. Bu keşif, zaten pamuk ipliğine bağlı olan güvenlerini kökünden sarsmaya yetti. Ne var ki, kaderin asıl darbesi kapıdaydı: Yavuz bıçaklandı ve oklar tereddütsüz bir şekilde Devran’ı işaret etti.

Gerçeğin buz gibi eli sadece Azize’nin omzuna dokunuyordu: Tetiği çeken, bıçağı saplayan, kendi canı, kardeşi Cemo’ydu. Bu yıkıcı bilgiyle sarsılan Azize, Cemo’yu kaybetme korkusuyla vicdanını susturmak zorunda kaldı.

Korku ve suçluluk gölgesinde, Zeliha’nın aldığı radikal bir karar—başını örtmek—ailenin içindeki fırtınayı bir kaosa çevirdi. Tüm bunlar yaşanırken, Firuze’nin perde arkasındaki gölgeli elleri hem Azize’nin hem de Devran’ın etrafındaki çemberi her an daraltıyordu.

Yavuz hayatta kalma mücadelesi verirken, Azize, vicdanının çığlıkları ve kan bağının sarsılmaz tutkusu arasında hapsolmuştu. Cemo’nun hayatı artık bir sır olarak Azize’nin avuç içindeydi. Ya kardeşini koruyacak, ya da kendini o sırrın altında ezecekti.